Nu ik toch begonnen ben aan een pleidooi voor banaliteit; in plaats van begrip leidt dat soms tot iets anders, iets mooiers: een band. Jij begrijpt mij en ik begrijp jou, of we doen in ieder geval alsof. In de literatuurtheorie bestaat een begrip en dat heet: “the willing suspension of disbelief”. Dat houdt in dat de lezer zich ondanks alle kennis die hij heeft van de echte wereld, zich even laat meevoeren door de gebeurtenissen in plaats van te denken: “Het is maar een verhaaltje”. Om dezelfde reden huilen sommige mensen films. Een leuke test is je af te vragen wanneer je dit nu juist “in het echt” doet; er zijn waarschijnlijk veel meer dingen waar én onwaar dan wat wij ervan maken. Iemand liegt; soms laat ik hem liegen, omdat ik geen zin heb in gezeur, omdat ik soms zelf lief, een andere keer omdat ik graag genoegen neem met de leugen. Willing suspension of disbelief: willing belief aan de andere kant. Van dit verre zijpad terug naar de band: ik begrijp jou en jij begrijpt mij en we denken dat dat waar is. De fotograaf vertelde mij vanmiddag dat hij zich opeens tot in het ontroerende solidair voelde met de stakende schoonmakers en de VU. “Dat is toch ráár!” Maar nee: het is hoogstens banaal. Godzijdank bestaat het cliché dat we de wereld écht nú kunnen verbeteren dus nog. Totdat het eens echt zo zal zijn, misschien. Banaliteit schept banden. En banden scheppen…?
No comments:
Post a Comment