In de periode tussen net niet slapen en snurken in,
tussen gapen en gillen in,
tussen de gaten en de pillen in,
denk ik meestal na.
En diep over over dingen ook.
Totdat ik opeens gestoord word,
door een volstrekt waanzinnig,
maar voor mij dan reeel gevoel.
Ik slaap dan bijna, kijk nog een keer mijn kamer in.
Het zachte schijnsel uit het raam maakt alles vreemd en anders.
Doe mijn ogen dicht en vrijwel meteen als in een flits:
voel ik wat op mijn been.
Het licht gaat aan, ik kijk angstig om me heen.
Deze kamer was SPINVRIJ!
Vanmiddag nog, althans.
Ik ijl. Dat moet, ik doe weer alsof ik niets zie en pers mijn ogen stijf dicht,
zelfs zo hard dat het pijn doet.
Rustig, immers: spoken bestaan niet, toch?
Anders, waar komen ze vandaag? En als ze al bestaan, waar gaan ze dan naartoe?
Blijven ze dan hier?Hun lijven verlaten, de straten op, de lanen in?
Heh, afgeleid: iets anders stoms om aan te denken,
nu hoef ik geen aandacht meer te schenken aan...
En hoe zit dat dan met dieren dan?
Honden gaan naar de hemel is het enige dat ik zeker weet.
Maar alle kippen, varkens, koeien en alle shoarma die ik eet?
Honderden dode duiven op de dam boos op de toeristen die ze met liefde overvoedde.
En slachterijen, waar rijen dode dieren hun laatste levenslijden bloedden.
En mieren, ook dieren. Spokenmieren, overal.
Alle insecten overigens,
en laten we de geleedpotigen niet vergeten.
dat moeten er inmiddels ook miljoenen ...
Lopen er nu werkelijk honderduizend dode spokenspinnen om mij heen?
Met hun verteerde lichamen, klauterend
en buigend als scharnieren gaan hun botterige benen op en neer.
Zicht vastgrijpend en bijtend en twistend om de beste plaats het dichts bij mij.
en
En...
En...
En zo gaat het verder.
Mijn fobie dan bevechtend,
vaak al verslechterd door de aandacht die ik erop vestig.
Zo vind je mij 's nachts voordat ik droom.
Lieve woordjes fluisterend tegen mijn onbewuste,
ik kan enkel slapen als ik moe toegeef aan het waanbeeld dat ik suste.
No comments:
Post a Comment