Een Duitse bibliomaan heeft de afgelopen tien jaar een gestolen kapitaal aan 24 duizend boeken bij elkaar gesprokkeld, zo meldt de Volkskrant van vandaag (07-03-12). Biblio-maan: het is weer eens wat anders. De man was vooral geïnteresseerd in achttiende-eeuws boeken over mineralogie, geologie en natuurwetenschap, stelt het artikel verder, om verbaasd te eindigen met de vraag wat de man in kwestie toch met al die boeken moest: "Verkopen deed hij ze niet. Lezen kon hij ze ook niet allemaal, daarvoor zijn het er te veel. Wel had de man, die gepromoveerd is, een aantoonbare wetenschappelijke interesse, weet Die Welt". Werkelijk waar. Zouden we te maken hebben met een boek-fetisjist? Wanneer een bankmanager een gore bonus opstrijkt (want we weten toch allemaal dat de wérkelijke dieven van deze tijd de bankiers en beleggers zijn, lieve mensen), vraagt niemand zich verbaasd af: "Bankier X heeft al drie villa's met zwembad in zijn bezit en bij allen staat een Porsche voor de deur. Het motief voor het opstrijken van deze extra drie miljoen is tot vooralsnog onduidelijk".
Men steelt omdat hij iets wil hebben wat hij niet heeft, of omdat hij dénkt dat hij het graag wil hebben. Soms steelt een mens uit noodzaak (al is noodzaak misschien een vrij relatief begrip. In de Telegraaf staan ingezonden brieven van lieden die belasting ook diefstal vinden.) Nee dan, achttiende-eeuwse manuscripten die bovendien onleesbaar zijn. Deze vindt men weer wat moeilijker te plaatsen. Het schijnt dat de Duitse doctor in alle boeken zijn eigen naam heeft geschreven. Ik denk dat ik de oplossing weet: we hebben hier te maken met een post-traumatische en ironische omkering van de graaicultuur. De man in kwestie wil ons weer de waarde van échte dingen laten zien. Het papieren boek versus een ordinaire som geld. Zo zie je maar weer: niet alles van waarde is weerloos.
No comments:
Post a Comment