banier - banner

Ik hoorde gisteren een gedicht over clichés. Het ging over een pen die schreeuwde, maar die stevig werd vastgehouden, in de houdgreep zelfs. Ik geloof niet dat het hielp; het hele gedicht door lang bleef maar gaan over het gekerm van die arm pen. Laat dat ding toch los, zei ik in gedachten, wat misschien wat onbeleefd was.

Het blijft een mysterie: wie kan er schrijven en wie niet? En wat houdt dat schrijven dan wel niet in? De kunst van het ontduiken van clichés? Wanneer ik één roman uit de Bouquetreeks heb gelezen, ken ik ze feitelijk allemaal, wanneer ik de namen een beetje aanpas. Daarom vind ik de Bouquetreeks aan elkaar hangen van clichés. Maar helaas is de rest van de wereld niet zo makkelijk te categoriseren als deze supermarktketenboekjes. Alle woorden die ik gebruik zijn clichés, anders begreep niemand ze. Een bepaald soort banaliteit is onvermijdelijk; zelfs of vooral in extreme situaties (“Ik haat je”, “Ik houd van je”). Maar een schreeuwende pen? Een lege put vol inspiratie? Ik worstel nog wel even verder met mijn toetsenbord. Wanneer de pen enkel clichés te melden heeft, wurg hem dan alsjeblieft niet maar laat hem vrolijk pen-zijn.