Paracetamol, Finimal, Feminax, Ibuprofen, Nurofen. Wie kent ze niet? Onze redders in nood, onze makkers in de strijd. Voor ons hoofd, onze buik, onze rug. Met of zonder roze suikerlaagje. Nooit in de aanbieding maar ook nooit duur.
Ik vraag me soms af waar ik zou zijn zonder mijn chemische vrienden. Ik zou lang niet zoveel tentamens hebben gehaald, vrees ik. En wat te denken van de troostende gedachte dat je op een dramatische dag dan gewoon het hele pakje Ibu, zoals de roze vriend door de kenners liefkozend wordt genoemd, achterover kan slaan? Met je mobiel binnen handbereik natuurlijk, om op het laatste moment romantisch te kunnen worden gered. Niet dat ik het ooit heb uitgeprobeerd, maar zo zie ik dat dan voor me, met dank aan alle slechte soaps en films.
Zodra het hoofd begint te kraken, neem ik een van deze snoepjes, merk ik. Ik zou aan een heel pakje waarschijnlijk niet eens meer doodgaan, zelfs al wilde ik het. Is het tijd voor consuminderen? Maar waarom? Al dat gevoel in al die organen die ik ook niet zelf heb uitgekozen, wat moet ik daarmee? Dat is immers wat een goede pijnstiller doet: gevoel waar je zelf niet om hebt gevraagd, te verwijderen of te reduceren tot een ruis op de achtergrond.
Kon dat maar met alles. Wat zou dat heerlijk zijn. Consuminderen, maar dan met gevoelens. Of zou ik dan als klacht krijgen dat dit niet authentiek is? Ach: hoe authentiek is een gevoelentje als liefdesverdriet als elke B-actrice het ook heeft? En wat is dat toch, die hype rondom gevoelens? Zouden we niet wat beter af zijn als ieder zijn rationele, o zo quasiauthentieke en dus toch eigenlijk meer neppe, gevoelloze hersentjes eens wat meer gebruikte? Komt er een interessante mededeling wanneer iemand zijn zin begint met “Ik voel me...”? Ik kan het mij niet herinneren. En totdat het tegendeel bewezen is, ben ik dankbaar voor alle Ibuprofen op deze wereld, voor als balsem voor de ziel.
No comments:
Post a Comment