11

April schoof heen en weer op de barkruk. Er waren nog steeds maar twee mensen in de bar. Het licht leek paarser dan eerst. Ze keek nog eens op haar mobiel. Niks. Een slok bier. Haar telefoon, nog een keer. Weer niks. Moest ze iets zeggen? Het scherm van haar telefoon was geruststellender. Ben leek zich nergens iets van aan te trekken. Af en toe keek hij naar de deur, alsof hij ergens op wachtte. April hield haar glas afwisselend in de ene en in de andere hand. Het wit van haar T-shirt werd vreemd weerkaatst door het paarse licht. Eigenlijk was het ook best een lelijk shirt, dacht April. Had ze niet een beter kunnen uitkiezen toen ze wegging? Nou? Moet ik nu nog een keer op mijn mobiel kijken?

Ben bestelde nog een biertje. April begon het warm te krijgen. Ze nam snel nog een slok. Haar T-shirt was echt meer dan lelijk, vond ze opeens. Ze keek naar Ben, die net zijn glas neerzette en een boer liet. “En?”

“En wat?”

“Hoe bevalt het je hier tot nu toe?”

April keek naar het paarse licht voor haar, de rare vlekken die op

eens op haar T-shirt verschenen en naar de mannen aan de bar. “Ja. Leuk hoor.”

“Ja? Ik kom hier wel vaker namelijk.”

“O. Leuk.”

“Ja. Ging jij eigenlijk uit in… hoe heet het… die Beemster van je?”

Een flits van De Oude Munt, Sjoerd en Mike die biljartten. “Soms. Maar dat was niet zo leuk.”

“Ging je vriend veel uit?”

Waarom moest hij nu weer naar Mike vragen? Het werd nu al moeilijk om Mikes gezicht precies voor de geest te halen. Ben zuchtte. April vroeg zich opnieuw af hoe oud hij was. Misschien… Ze keek weer even naar die wimpers en de lichte ogen. Waarom was ze nooit zo iemand in Middenbeemster tegengekomen? En waarom vond ze wimpers eigenlijk zo interessant? Was er niet ook nog iets anders?

“Hé? Waar ben je met je gedachten?” Bens vingers op haar arm. “Meisje toch.”

Meisje? Dat was nu niet echt hoe April zich haar nieuwe leven voorstelde. Er verscheen weer een flits voor haar ogen.