Kaj is zielig want Kaj is klein en hij heeft een nare ziekte. Dat is niet eerlijk. Dat is naar. Hij kan behandeld worden: in de VS. Dat kost veel geld. We moeten geld inzamelen voor Kaj!
Tot zover de boodschap. Ja; Kaj is zielig en het is niet eerlijk dat hij een neuroblastoom heeft en degene die dit leest en/of schrijft niet. Maar –
Kans voor Kaj. Eigenlijk, zo redeneert mijn hoofd verder, verdient niet alleen Kaj een kans, ook de naamloze en posterloze vijfentwintig andere kleintjes die onterecht een neuroblastoom toebedeeld hebben gekregen. Maar –
En Oxfam Novib dan? Daar wordt ook geadverteerd met zielige Sofies en Myra’s die niet naar school kunnen en mijn geld nodig hebben. Het punt is: er is niet één Sofie die niet naar school kan, net zomin als er één Kaj is die geld nodig heeft voor de behandeling van een dodelijke ziekte. Er zijn nog veel meer Kajs en Sofies van wie wij de naam niet weten. Er zijn nog veel meer Kajs en Sofies met nare ziektes, zonder geld.
Eén voor allen, allen voor één? Is dat dan hoe het werkt? Blijkbaar hebben wij zielige foto’s en gezichten nodig om dingen zielig te vinden. Blijkbaar hebben wij namen nodig om te kunnen bedenken dat iets erg is. Blijkbaar kunnen wij alleen medelijden hebben met een uitzondering, terwijl uitzonderingen misschien niet eens bestaan.
No comments:
Post a Comment