bederven

'Bederven, bederver, bederfst' lijkt het motto te zijn van de World Press Photo 2012 te zijn. In mijn herinnering is dit altijd zo geweest: naar de Oude of Nieuwe kerk ga je in juni niet om vermaakt of vrolijk te worden. Nee, je voelt je schuldig. Jij kan daar lopen in je te korte zomerjurk of slechtzittende korte broek met toeristensandalen. In Afghanistan en Jemen trouwen op dit moment meisjes van dertien met bebaarde mannen van in de veertig, in Mexico wordt iemand overhoop geschoten omdat hij niet genoeg cocaïne heeft verhandeld, in Oekraïne zit een prostituee met duizend spataderen en haar been in een zwachtel in haar klantenpauze vieze shag te roken.

                2012 rampenjaar? Volgens mij is het altijd rampen-, dood-en-verderf-, lijkenbederfjaar, als je buiten Fort Europa reist. Tenminste, dat dacht ik. Wellicht ben ik zelf een zwartgallige lijkenpikker: mijn gezelschap was het hier níét mee eens. “Vroeger”, zei hij, “was het hier nog gewoon leuk! Met mooie portretten enzo!” Een beetje onthutst begaven we ons na drie kwartier over de graven van de Oude Kerk, tussen de sandaaltoeristen te hebben geslenterd, naar de uitgang. Er stond wel een heel rare opmerking in het gastenboek: “2012: rampenjaar! Laten we er samen voor zorgen dat ik volgend jaar vrolijk hier weer weg kan!” En daarachter dan een heel obsceen hartje. Bah. Sommige mensen hebben ook nergens respect voor. 

Tip van de fotograaf: zet nooit 's nachts, op een perzisch tapijt, een berg kranten in de fik. Dat is vragen om problemen.